Lütfen bekleyin.. Lütfen bekleyin..
1 Eylül Dünya Barış günü, bir gün için bile olsa barış sözcüğünü tüm dünya kamuoyunun gündemine getirdi. Barış sözcüğü, içeriği nedeniyle tüm kesimlerin ağzından düşmeyen bir sözcük. Herkes, barışın erdemlerinden, hep beraber barış içinde yaşamaktan, kardeşlikten, savaşların kötülüğünden bahsediyor. Ama savaşı ve barışı herkes aynı biçimde yaşamıyor.
Her yıl 1 Eylül’de en anlamlı sözcük olan ‘Barış’ı dilimizden düşürmüyoruz.
Oysaki yaşadığımız coğrafyada barışı ne yazık ki yıllar öncesinden kaybettik.
Birleşmiş Milletler tarafından 21 Eylül'de ilan edilen ancak öncesinde 2. Dünya Savaşı’nın başladığı tarih olan 1 Eylül'de, ‘Dünya Barış Günü’ kutlanıyor. Ancak barıştan ziyade savaş ve yıkımların arttığı şu dönemde Dünya Barış Günü'nü neşeyle kutlamak neredeyse imkansız. Dünyada oluğu kadar Türkiye'de de 1 Eylül Dünya Barış Günü'nde ölümler artıyor. Kutlamalardan ziyade matem havasında geçen Dünya Barış Günü bizler için artık anlamını yitiriyor.
Birleşmiş Milletler, Barış Günü'nde, dünya çapında çatışmaların önlenmesi ve barışın tesisi yolunda bilinçlenmeyi amaçlıyor.
Her 21 Eylül de, Birleşmiş Milletler Merkezi’ndeki “Barış Çanı” çalınıyor.
Savaşlardaki insani kıyımın anısına Japonya tarafından yaptırılan bu çan, dünyanın tüm kıtalarından çocukların bağışladıkları bozuk paralarla üretildi. Çanın üzerine, “Çok Yaşa Mutlak Barış” yazısı kazındı.
Eskiden Sovyet Sosyalist Cumhuriyetler Birliği ve Varşova Paktı üyesi ülkeler barış içinde bir dünya mücadelesi görevini hatırlatmak amacıyla Hitler faşizminin 1939 yılında Polonya’yı işgal ederek ikinci dünya savaşını başlattığı tarih olan 1 Eylül’ü ‘Dünya Barış Günü’ olarak ilan etmiştir. SSCB’nin ve Varşova Paktı’nın dağılmasından sonra hiçbir ülke 1 Eylül’ü Dünya Barış Günü olarak kutlamadı.
Ülkemiz dahil tüm dünyada yıllardır akan kan durmak bilmiyor. Aksine her gün biraz daha artarak barışı ve kardeşliği boğuyor. Ölümler, yaralanmalar, vahşet, barbarlık, sürgünler, göçler ayyuka çıkarken, savaşın henüz değmediği yerlerden barış için yeterince ses yükseltilemiyor ne yazık ki.
Bölgede yıllardır devam eden çatışmalardan dolayı her 1 Eylül tarihinde insanlar alanlara iniyor ve barışa olan özlemi dile getiriyor. Ancak bu topraklar barışı çoktan unuttu bile.
Son bir yıllık süreçte neredeyse kanın akmadığı tek bir karış toprak kalmadı bölgemizde.
Hergün barışı umut ederken, yeni ölümlere uyanır olduk. Ne garip bir durum değil mi? Birileri meydanlara inerek barışı isterken, diğer tarafta gencecik bedenler toprağa düşüyor.
Şair Haydar Ergülen, 1 Eylül Dünya Barış Günü için bakın neler döktürmüş; “Günler ağır/günler ölüm haberleriyle geliyor” diye yazmıştı yeryüzünün şairi Nâzım Hikmet, yıl 1941. Yani tam 75 yıl önce. Kuşkusuz barış içinde bir dünya, özgürce yaşanan hayatlar ve yaşlısı-genci, kadını-erkeği, çoluğu çocuğuyla mutlu insanlar hayal ediyordu. Ütopya, rüya demek sayılır biraz da. Oysa şimdi gördüklerimizin acısından gözlerimizi kapatamıyoruz bile, rüya göremiyoruz. Çünkü her şey fazla gerçek, fazla somut ve fazla acı, acıtıcı, yakıcı...
Bunca acının ortasında yaşamaya çalışırken, demokrasiyi hedefleyen darbe girişimiyle iyice umutlarımız karardı. Parlamenter rejimin simgesi, aynı zamanda demokrasinin ve laikliğin de evi olan TBMM bombalandı. Fakat Türkiye tarihinde ilk kez halk darbecilere karşı direndi. Bu unutulmaz direnç, ülkemizde demokrasi, hukuk, parlamenter rejim ve laikliğin cumhuriyet içinde sonsuza dek yaşayabileceği ve yaşaması gerektiği yolunda umutlarımızı yeniden tazeledi.
Demokrasi kazandı diye sevinirken ne yazık ki OHAL ilanıyla birlikte, gazeteci, yazar tutuklamaları, basın yayın kuruluşlarının kapatılması, binlerce gazetecinin işten atılması, basın kartlarının iptali ve pasaportlarına el konulması gündeme geldi.
Başta Hilmi Yavuz gibi Türk şiirinin büyüklerinden, şair ve felsefeci bir aydının gözaltına alınması, ardından da Aslı Erdoğan gibi, belki dünyada Türkiye’den daha çok tanınan, değer verilen ve vicdanın büyük yazarı olan bir romancı tutuklandı. Kuşkusuz başka yazarlar ve gazeteciler de en temel hakları olan ifade özgürlüğünden mahrum bir halde cezaevlerine kapatılmış durumdalar.
Türk ve Kürt halklarının kardeşliği hiç kuşkusuz Türkiye’nin kurucu düşüncesinin temelidir. Bu temeli zayıflatacak her türlü girişim ortak geleceğimizi de karartacaktır. Bu anlamda ülkemizin şehirlerinin bombalanması, yurttaşların yaşam haklarının elinden alınması kadar, PKK tarafından yapılan eylemler ve saldırılar da barış umudunu her geçen gün azaltmaktadır. IŞİD’in en son Gaziantep saldırısında ortaya çıkan tabloyu anlatmanınsa mümkünü yok. 23 Nisan’larda koca koca koltuklara oturtulan ve ülkemizin geleceği olan çocuklarımız bu gidişle hiç büyüyemeyecekler, hep çocuk kalacaklar, bombalar onların güzel canlarını almış olacak.
Yetkilileri, yetkisizleri, tüm yurttaşları demokrasi için, cumhuriyet için, özgürlük, barış ve laiklik için, farklılıklarımıza saygı göstererek, birbirimizi daha çok anlamaya, hukukun üstünlüğü inancını savunmaya ve ulu ozanımız Yunus Emre’nin “Ben gelmedim dava için / benim işim sevi için” anlayışı doğrultusunda yaşamaya, davranmaya davet ediyoruz.”
Bu davete kim icabet edecek hep birlikte göreceğiz.
Spot: Hergün barışı umut ederken, yeni ölümlere uyanır olduk. Ne garip bir durum değil mi? Birileri meydanlara inerek barışı isterken, diğer tarafta gencecik bedenler toprağa düşüyor.
