Geriye mi gidiyoruz?

Zaman zaman yaşı bayağı geçkin olan büyüklerimizden ‘bizim zamanımızda yağ kuyruğu vardı. Siz bunları bilmezsiniz’ sözlerini hepimiz duymuşuzdur.
Sözkonusu bizim zamanlar dedikleri ise 1970’li yıllardır.
Benim çocukluk yıllarıma denk gelse de iyi hatırladığım, unutulması mümkün olmayan zor yıllardı.
Ama sadece yağ değil, şeker ve gazyağı da uzun kuyruklar sonucunda alınan hayati önem taşıyan Ürdünlerde.
1973 yılında patlak veren Arap-İsrail savaşında ABD’nin İsrail’e destek vermesi üzerine petrol fiyatlarına ambargo koyan OAPEC, petrol fiyatlarını kısa bir sürede 4 kat arttırmış ve İsrail’den yana tavır takınan ülkelere de artık petrol ihraç edilmeyeceğini açıklamıştı.
Bu gelişmeler üzerine gelişmiş ülkelerin sanayileri petrole bağımlı oldukları için ekonomik krizlere girmiş ve global borsalarda çöküşler yaşanmıştı.
Bu petrol krizinin Türkiye’ye yansıması ise geçici hükümet sonrası başa gelen CHP iktidarı olan Başbakan Bülent Ecevit ve diğer koalisyon ortağı olan Milli Selamet Partisi başkanı Necmettin Erbakan dönemine denk gelmiştir.
31 Mart 1975 senesine gelindiğinde CHP iktidardan düşmüş, yerine Süleyman Demirel’in partisi Adalet Partisi gelmişti ve yine diğer koalisyon ortağı Milli Selamet Partisi’ydi.
Ama iktidarın değişmesi ekonomiyi değiştirmemişti.
O yıllar yine kıtlık yıllarıydı.
Batman’da uzayan yağ, şeker, tüpgaz kuyruklarında saatlerce beklemek zorunda kalınıyordu.
Tüm bunların üzerine uzun süreli elektrik kesintileri yüzünden gazyağı da r7ağbet görmüş ve tüm bu ürünler karaborsaya düşmüştü.
Geçtiğimiz günlerde yaşamını yitiren Batman’ın eski belediye başkanlarından merhum Şevket Akın’ın 1v- ve 2. Cadde adasında bulunan gazyağı satış bayisinin önünde bir kilometreyi bulan kuyrukların oluştuğunu bilirim.
Zaman zaman polisin stokçuluk yapın yağ tüccarlarının depolarını bulmasının ardından yağ almak için oluşan izdihamları dün gibi hatırlarım. 
Tüp bulamayan mahalleden bazı komşularımız, bahçeye kurdukları ocaklarda odun yakarak yemek pişirdiklerine şahit oldum.
O zamanlar ülkenin içinde bulunduğu kötü durumu, Süleyman Demirel’in ‘70 sente muhtacız’ sözü ile anlatmıştı. 
Petrol krizinin etkileri devam etmiş,  tüp, gaz, akaryakıt bulunması zor hale gelmiş ve bazı temel tüketim maddeleri temin edilemiyordu.
Akaryakıt, tüp, gaz, şeker, sigara (samsun216), margarin (sana yağ) alabilmek için uzun kuyruklar oluşmuştu. Tüm bu tüketim maddelerine ulaşması zorken stokçuluk, karaborsacılıkta alıp yürümüştü.
O günleri hatırlayanların 40-45 yıl sonra yine o günleri hatırlatan manzaralarla karşılaşması ne garip şey.
Bundan 45 yıl önce yağ, şeker, tüp ve gaz gibi ürünleri bulabilmek için oluşan uzun kuyrukların üzerinden bu kadar yıl geçmişken, bugün yeniden o kuyruklarla karşılaşır olduk.
5 TL’lik yağ indirimi sonrası insanlar neredeyse birbirini ezdi. 
Bugün marketlerde yağ satışlarına sınırlama getirildi.
Birçok fırıncı esnafı un bulamadığı için fırınını kapatma karırı aldı.
Bir günde akaryakıta tarihin en yüksek zammı geldi.
Geceyarısı yürürülüğe girecek zam öncesi kentteki akaryakıt istasyonları önünde oluşan uzun kuyruklar, 1970’li yılların görüntüsünü verdi.
Bundan 10-15 yıl önce vatandaşlar daha ucuz olduğu için Mazot ile çalışan Dizel araçları terci ediyordu.
Çünkü mazot fiyatı benzin fiyatının üçte biri kadardı.  
Şimdi tam tensi oldu.
Vatandaşların dizel araçları ilgisi azaldı.
Hatta dizel araçlarını elden çıkarmanın yollarını arıyor.
Nedeni ise Mazot fiyatının Benzin fiyatını geçmesi.
Tüm bu yaşananlara baktığımızda ekonominin açıklandığı gibi iyiye değil, 45 yıl öncesine gittiğini görüyoruz.
Geriye mi gidiyoruz acaba?