Ah şu ‘Ama’ diye başlayan cümleler yok mu?

Türkiye’de insanlar konuşmaya ve ya yazmaya başladıklarında en çok kafalarından ama geçiyor ki, nerdeyse her paragraf ve söylemde ama vardır ve eğer ama diye başlıyorsa bir cümle, bilin ki orda çözümsüzlük de vardır.
Kürt sorunu tartışılırken tarafların en çok paragraflarında “ama’yı”, hiç kullanmadılarsa bile ki bu mümkün değil, gizli bir ama suratınıza çarpar.
Ve genelde ama diye başlayan cümle sorgulayıcıdır, karıştırıcıdır ve bölücüdür. Kürt sorununun çözülemeyişinin arkasındaki sır “Ama’cı” kafalarda saklıdır ve o ama’cılar kafalarındaki ama’dan vazgeçmedikleri sürece problem çözülemeyecektir.
Pozitif düşünce ve söylemin, pozitif inanç gücüyle birleştiğinde sorunların çözülememesi mümkün değil. Yeter ki sorunu konuşurken “ama” diye başlamasın taraflar ve yaşamlarından, dillerinden ama’yı kaldırsınlar.
Şimdi ama diye bir cümle kurmaya başlarsam inanın bu yazının sonu gelmez ve labirent cümlelerde ve paragraflarda kaybolmaya başlarız. Çünkü Kürt sorununda o kadar çok Ama var ki… Ama demeden birbirimize saygı duyarak ve pozitif dili düşüncelerimizle birleştirerek çözemeyeceğimiz sorun yok…
HER TARAF OLUMSUZLUK!
Son zamanlarda hep olumsuzluklar okuyorum ve olumsuzluklar görüyorum, bu kadar olumsuzluk insanın duygu dünyasını da, ruh dünyasını da allak bullak ediyor.
Olumsuz düşünmenin de zor olmadığı aylar ve günler yaşıyoruz. Her tarafımızı ölüm kuşatmış. Ajanslar her gün ölümleri haykırıyor, cenazeler ve gözyaşları var. Acı oldukça büyük ve acı en çok vurduğu evi yakıyor.
Nasıl yakmasın. Gencecik fidanlar yaşamlarının baharında toprağa uzanıyorlar. Anneler-babalar feryat figan içinde. Baharı yaşadığımız mevsim doğumu anlatırken, yaşadıklarımız hazanı-hüznü anlatıyor. Tam bir hazan mevsimi…
Yazık oluyor beyler! Bu çirkin ve arsız savaşı durduracak bir güç yok mu? İsyan ediyor insan, tarumar oluyor beyin yörüngemiz, duygu dünyamız hercümerç… Barış istemek bugün her zamankinden daha zor. Savaş çığlıkları atanlar gördükleri acı ve kandan memnun mudurlar bilinmez ama ateş düştüğü evi yakıyor.
Yanıyoruz beyler! Bu ateşe bir su dökecek babayiğit yüreklere ihtiyaç var. Bugün her şey çok olumsuz, coğrafyamız kan revan içinde, silah sanayi coştukça coştu, ilaç ve inşaat sanayi ellerini ovuşturuyor. Yer altında tek bir gram zenginlik kalana kadar kanımızı şırıngayla çekecekler.
Ve biz bu oyunun kurbanlarıyız.
Pakistan’ın Lahor kentinde Paskalya Bayramını kutlayan çocukların içinde canlı bomba patlamış, çoğu çocuk ve anneler ölmüş. Bu nasıl bir ruh halidir. Bu kadar mı insan insanlıktan çıkar.
Bu adamlara hayvan demek, hayvana hakaret… Böylesi hastalıklı ruhlarla aynı dünyayı ve galaksiyi dahi paylaşmak beni ziyadesiyle iğrendiriyor. Kusuyorum bu pespaye zihniyetin içine. Tüküresim dahi gelmiyor bu adamlara, aşağılayacak başka da bir laf bulamıyorum, Allah mazlumun ahını bırakmasın demekten başkada çıkışım yok.