Lütfen bekleyin.. Lütfen bekleyin..
İnsanın hayattaki beklentileri hiç bitmez. Sürekli bir şeyler ister ya da bir şeylerden şikâyetçidir keşkesi ağzından hiç düşmez, azla yetinemez sürekli çoğu arar ve ister.
Halbuki elindeki fırsatları güzel bir şekilde değerlendirecek olsa belki hayat ona çok güzel kapılar açar. Ama elindekinin kıymetini bilmeyip daha fazlasını isterse bu sefer elindekini de kaybetmiş olur. Ve daha çok sitem eder durur işte bu yüzden bazı şeyleri kaybetmeden önce değerini bilmemiz gerekir ama maalesef bu dediklerimi ben bile yerine getirmiyorum ve ben yerine getirmeyeceğim sürece karşımdaki de yerine getirmeyecektir.
İnsanın bazı şeyleri yerine getirmesi için işe ilk başta kendisinden başlaması gerekir ve böylelikle sen yapınca karşındaki de seni örnek alır, senin yaptığını yapar. Aynı şekilde çevresi de onu örnek alır ve yapar. Kendimden bir örnek verecek olursam eğer yaşadığım ve düşündüğüm bir olayı anlatmak isterim. Geçen sene çok çalışıp yorulduğuma inanarak güzel bir tatili hakkettiğimi düşünüyordum. Fakat o zaman buna pek bir imkanımı yoktu ve bunu sürekli söyleyip aileme karşı sitemde bulunuyordum hem kendimi hemde farkında olmadan onları üzüyordum. Bir akşam yürüyüş yapmak için dışarıya çıktım. Yolda yürürken gözüm çöp kutusunun içinde çöpleri toplayan çocuklara takıldı ve düşündüm acaba ne mecburiyetleri varda o çöpleri topluyorlar. Kendi istekleri üzerine değil, herhalde aile baskısından olsa gerek. Ama neden onlar gibiler şu anda sıcak evlerinde anne babalarıyla oturuyorlar. Gidecek bir evleri ve anne babaları yoktur belki de onların hayalleri de budur, hayatta tek istedikleri şeydir bu. Ve bir an, ne kadar şanslı olduğumun farkına vardım. Benden daha kötü durumda olanlar vardı. Sadece o çöp toplayan çocuklar değil sokakta kalanlar, annesi babası olmayanlar, daha da kötüsü savaş altında olan, yardım bekleyen, ümitleri onların şu anda tek istedikleri tek sorunları buydu belki. Bunlar çözülürse hayat onlar için ne kadarda güzel olacaktı. Tek ihtiyaçları birer anne baba, sıcak bir ev veya barış altında olan bir ülke. Bizde hepsi var ama halen hayatımızdan şikayetçiyiz. Bu durumumuza şükretmek yerine en ufak şeyleri kendimize dert edip boş yere hem kendimizi, hemde çevremizi üzüyoruz. Bence buna hiç gerek yok. Eğer gözümüzdeki gözlükleri çıkarıp etrafımıza bakarsak ne kadarda şanslı olduğumuzu görürüz. Ve böylelikle belki de karşımızdakine yardım bile edebiliriz. Bizim için çok küçük bir yardım olur ama onun için aslında önemi çoktur. Yapacağınız en küçük yardım sizin yüzünüzdeki küçük bir tebessümün oluşacağına, onun ise kocaman bir gülücük olacağını gösterir. Ve aynı zamanda küçük ve kurtarıcı bir ümit ışığı olursunuz farkında olmadan. Bazen diyorum da kendi kendime, keşke barış olsaydı, hayata, yaşama mutluluk katsaydı. Çocukların ağlama sesi yerine gülücük sesine bıraksaydı her şeyi ve keşke zamanı geri alıp getirebilseydik acıyla kaybolan o ümitleri. Onlarda tatsalardı hayatı en güzel tadıyla.
İşte imkansız olan şeyler bunlardı aslında telafisi olmayan. İstediğimiz, hayallerimiz belki bir gün yaptığımız çabaların sonucunda olacaktır. Ama bu saydıklarımı hiçbir çaba oldurtamaz. Bize kalan tek şey ise şükretmek ve ders çıkarmak olur, tabi bunu ne kadarda yapamasak ta. Ve son olarak şunu söylemem gerekirse keşke tek sorunumuz tatile gidememek olsaydı veya istediğimiz arabayı, evi alamamak olsaydı. Dilediğimiz hedeflerimize ulaşamamak, elde edememek olsaydı. Belki de hayat ta sandığımızdan daha güzel olurdu ve keşke tek sorunumuzda bunları düşünmek olsaydı.
