KÖR OLAN VİCDANIMIZ

İnsanın yerine getirmesi gereken bazı sorumlulukları vardır hayatta.
Bu sorumlulukları ikiye ayrılır biri kendisi için, ikincisi çevre için ve diğer insanlar için.
Peki, acaba biz bu sorumluluklarımızı sizce yeterince yerine getirebiliyor muyuz? Bence sadece bizim için olan kısmını yerine getiriyoruz, diğerlerini ise başımızdan salıyoruz, umursamıyoruz bile.
Hâlbuki onlarda diğerleri kadar önemlidir ve en azından yerine getirmeye değer şeylerdir. Çevremizdeki bazı insanlar kendilerini aman ne olacak bizi ilgilendirmez başımıza bir şey gelmez düşüncesiyle avutuyorlar ve vicdanlarını köreltiyorlar.
Hem gözleri hem de artık vicdanları körleşiyor, yok olup gidiyor.
Bazen soruyorum kendi kendime, biz insanoğlu ne ara bu uçurumun dibine geldik te kendimizi aşağı attık ve en kötüsü de bir başkası itmedi, biz kendi özgür irademizle aşağıya atladık.  Bir gün öleceğimiz bu saçma sapan dünyada, her gün farklı farklı sebeplerle yaşıyoruz. Keşke kendi canımıza önem verdiğimiz kadar bir başkasının canına da aynı önemi verseydik. Belki şu an bu durumda olmazdık. Yapacak bir şey yok deyip veya elimizden ne gelir diye düşünmeyelim. Bence halen hiç bir şey için geç değil. Önemli olan yapmamız gereken şeyi fark edip ve sorumluluğun hemen üstesinden gelmektir. Ama maalesef ki halen bazılarımız bunun bilincinde değil veya olmak dahi istemiyor. Yürüdüğü yolu düz sanıp takılıp düşse bile yoluna hiçbir şey yokmuş gibi devam ediyor. Ta ki bir daha düşüp kalkamayacak hale gelene kadar. Ve ne acı ki dileyeceği son pişmanlıkta çare olmayacak. Henüz daha bir şansımız varken bunu iyiye kullanmak yerine neden kötüye kulanıpta boş yer harcıyoruz. Bence çok boş bir israftan başka bir şey olmuyor. Var olan şansımız kötü olup harcanıyor ve var olan son şansımız değil kendimizi harcamış oluyoruz. Ama maalesef ki halen haberimiz yok.