Lütfen bekleyin..
Duvarlarda dökülmüş kireç badanalardan yansıyan suretlerde binlerce izin yürüdüğü, puslu, karanlık uzun bir koridor…
Nemin insanın başını döndürdüğü bu koridorun kokusunu adımlayarak geçtiğimiz o mesafede belki de miladın başlarından kalmış kırık dökük kapıdaki asma kilidi bir hamlede değil de birkaç sefer zorlayarak açtığımız ve öyle başladığımız bir hikâyeydi düşümüz…
Şimdi oyunlarımızı sahnelediğimiz tiyatro salonunun bodrum katında bir sürü kırık dökük eşyayla dolu, teknik anlamda boş ama kapıyı açıp da baktığınızda her biri başka bir zamanın parçası olan eskimiş yüzleri olan eşyayla dolu olan bir salon… Ya da bodrum… Kalorifer kazanının, kazan dairesinin bitişik komşusu… Garip seslerle dolu rutubetli bir şiir… Kilidi açıp girdiğimiz, anlam biçtiğimiz, her defasında yeni bir umutla açtığımız kapı…
Başımızı kaldırıp tavana baktığımızda üstümüzden geçen boruları es geçip elli santimlik dar pencerelerden sızan gökyüzünün mavisini göremiyorduk ama kırık camlı pencerelerin önünden geçen kedileri ve kendi hikâyemizin gökyüzünün ışığını görebiliyorduk.
Bodrumu toparladık zamanla, eski eşyaya köşede yer açtık ve yeni hikâyeleri dillendiren oyunlarımıza başladık rutubetli şiirin ortasında. Ayağı kırık elektrikli soba üç gözüyle masalı ısıtıyordu.
Bu masalda kırık ne çok şey varmış şimdi anladım…
Kırık olanı var etmekle ya da bir koli bandının (ki koli bandının destansı bir masalı vardır bizim tiyatromuzda) yol arkadaşlığıyla büyüttüğümüz bir sanat düşüydü… Düş, gerçeğe düştü. Dönüştü…
Emekle, tiyatro tutkusuyla, sanatın büyüsüyle karıştı hayata. Hayatı anlamak, anlamlandırmak, üretmek, çoğaltmak, yaşadığımız topraklara değer vermek, düş aşılamak, umut etmek adına Ahmet Hoca’nın şimdi sayamayacağım kadar olan, sayısını bilmediğim dediği ama benim üşenmeyip de saydığım ama yine de atladığım olursa beni bağışlamasını dilediğim ve çoğu kendi mutfağımızdan olan 24 oyumuzla 9. Sezonumuza ulaştık, onlarca yol arkadaşımızla…
Şimdi sahnede prova yaparken dekor taşıdığımız deponun rutubetli şiirinden dökülüyor gözlerime, kokusu hiç değişmeyen.
Şimdi yeniden perde demenin zamanı…
Dokuzuncu sezonumuz umutlu olsun…
TİYATRO YAŞAMDIR…
ROZA SEVEN
